بار خدایا! با دلی آکنده از شوق اما پرگناه به سوی تو مـﻰآیم به این امید که مرا به بندگی خود قبول فرمایی و مرگ مرا شهادت در راه خودت قرار دهی، راه پیغمبر و اولیاء الله. و از تو مـﻰخواهم این شهادت را آﻥچنان نزدیک گردانی که هرگز کوچـﻚترین نگرانی در وجود امام نبینم.
خدایا! یارﻯام ده تا از کسانی باشم که سرمایـﻪی وجودیشان را به تو ارزانی داشتـﻪاند، ارزش خویش را بازیافتـﻪاند و بر عهد خود پابرجا ماندﻩاند.
خدایا! از تو یاری مـﻰخواهم در مبارزه با نفس، شهوات و دوری از مادیات، تا بتوانم خالصانه به سویت پرواز کنم و فرمانت را به اجرا گذارم.
خدایا! به تو توسل مـﻰجویم، به مقربین درگاهت، به معصومین و واسطـﻪهای فیض ربوبی که از شر شیطان رهایم سازی و مرا از سربازان فدایی اسلام قرار دهی. آنان که اسلام، امام و تقوا را هرگز فراموش نمـﻰکنند و همواره بر ایمان خود پایبند و استوارند.
*** *** *** *** ***
مـﻰخواهم چند سطری در رابطه با سفر دنیا و آخرت بنویسم. در سفر دنیا انسان وقت سفرش را مـﻰداند ولی در سفر آخرت هرگز. در دنیا مـﻰدانیم از چه مکانی به سفر مـﻰرویم اما در سفر آخرت مکانی را که از آﻥجا سفر آغاز مـﻰکنیم نمـﻰدانیم. در سفر دنیا اگر وسایل و توشـﻪی مورد نیاز را نداشته باشیم و یا کم داشته باشیم مـﻰتوانیم از دوستان یا همسایگان و آشنایان قرض بگیریم. در صورتیکه در سفر آخرت نمـﻰتوانیم از کسی قرض یا امانت بگیریم. در سفر دنیا احتمال برگشتن را مـﻰدهیم حتی بازگشت از جبهه و صحنـﻪی نبرد – از آنجایی که خمپاره هست و گلوله و امکان کشته شدن – ولی در سفر آخرت برگشتی در کار نیست. پس بیاییم خود را آماده کنیم، مهیا کنیم برای سفر آخرت که هر وقت به سراغمان آمد در هر مکانی یا زمانی که باشیم از آن استقبال کنیم و یا بـﻪتر بگویم غافلگیر نشویم که اگر غافلگیر شدیم دیگر پشیمانی سودی ندارد. به امید آنکه همیشه آمادگی سفر آخرت را داشته باشیم.
